با توجه به این که منابع دستوری زبان ترکی آذربایجانی عموما بر پایه دستور سنتی است و تمایزی بین عنصر زمان و نمود در این دستور صورت نگرفته است، بنابراین جستار حاضر به بررسی و مقایسه عنصر زمان و نمود در زبان ترکی و انگلیسی با رویکرد دستور نقشی هلیدی می پردازد. در مرحله نخست تحلیل داده ها، پیوندهای زمان در زبان ترکی و سپس ساختار وجه در قالب جملات انگلیسی با معادل های ترکی شان مقایسه و بررسی شدند که این نتایج به دست آمد: در تمامی منابع دستور سنتی ترکی آذربایجانی، پیوندهای-ir، ar/ә, r و-miş,که بیانگر فرآیند وقوع فعل هستند، به عنوان پیوندهای زمان در نظر گرفته شدند. به بیان دیگر، در دستور سنتی با نوعی از آمیختگی زمان و نمود مواجه هستیم. از طرف دیگر، این تکواژها در رویکرد دستور نقشی در گروه زمان داری ها قرار نمی گیرند، بلکه در بخش باقی مانده، نقش اول محمول ها یعنی فرآیند زمانی وقوع فعل را بازی می کنند. همچنین مشخص شد که تکواژ زمان حال در ترکی-برخلاف نگرش دستور سنتی-با عدم حضور پیوند زمان گذشته (di-) نمود پیدا می کند؛ یعنی با تکواژ صفر و مطابق دستور نقشی در بخش «محمول» واقع می شود. برخلاف زبان انگلیسی که تکواژهای زمان داری در مواردی به شکل ادغام با فعل واژگانی نمود پیدا می کنند، این تکواژها در ترکی همیشه به شکل تکواژ وابسته، به پایه فعل واژگانی متصل می شوند.

عنصر /i:/ که در فارسی به عنوان تکواژ یا واژه بست نکره شناخته می شود در پژوهش های مختلف ساختواژی و معناشناختی بررسی شده است. اما در تحلیل های نحوی جایگاه خاصی برای آن درنظر گرفته نمی شود. در دستور زایشی، مقوله های نقشی به عنوان عناصری که جایگاه و ارتباط دستوری میان مقوله های واژگانی را مشخص می کنند مطرح شده اند. پیشتر گروه اضافه به عنوان یک گروه نقشی در بالای اسم در فارسی مطرح شده است. در این پژوهش برای نخستین بار تحلیل کاملی از عملکرد عنصر نکره به عنوان یک گروه نقشی مبتنی بر برنامه کمینه گرا ارائه و استدلال می شود که می توان بسیاری از سازه های اسمی (NP/DP) را به عنوان گروه نقشی نکره (IndefP) نمایش داد. بر این اساس، مقوله یادشده یک مقوله نقشی هسته پایانی در زبان فارسی است که اسم یا گروه های اسمی را به عنوان متمم و انواع سازه های وصفی (بند موصولی، گروه حرف اضافه ای، گروه صفتی) را به عنوان ادات می پذیرد. گروه نقشی نکره علاوه بر جایگاه های موضوع، خود می تواند در جایگاه غیر موضوع و به عنوان ادات به گروه (بیشینه یا درونی) زمان T افزوده شود.

یکی از جنبه های تدریس نظر و باورهای معلم درباره تدریس، یادگیری، یادگیرنده، محتوی تدریس، و به طور کلی مسایلی است که در کار خود با آن سر و کار دارد. هدف اصل این تحقیق مطالعه تاثیر عوامل فردی چون میزان تحصیلات، میزان تجربه تدریس، و جنسیت و عوامل محیطی چون محیط تدریس بر نظر و باور معلمان زبان درباره تدریس گرامر است. بدین منظور 130 معلم زبان زن و مرد و با مدرک تحصیلی لیسانس و فوق لیسانس و تجربه تدریس متفاوت که در مدارس دولتی و موسسات خصوصی زبان تدریس می کردند انتخاب شدند. آنان پرسشنامه ای 25 سوالی- با مقیاس لیکرت - را پاسخ دادند که 5 عنصر باور آنان درباره گرامر را مورد پرسش قرار می داد: معنی و مفهوم گرامر / اهمیت گرامر / روش و شیوه تدریس گرامر / نحوه تصحیح اغلاط گرامری / و تکنیک ها، فعالیت ها، تمرینات، و فرایندهای مورد استفاده در تدریس گرامر. نتایج آزمون - ت نشان داد که نظر و باور معلمان با میزان تحصیلات، تجربه تدریس، و محیط تدریس متفاوت درباره گرامر یکسان نیست و تفاوت معنی داری بین آنان وجود دارد در حالی که تفاوت معنی داری بین نظر و باورهای معلمان زن و مرد (جنسیت) درباره گرامر و تدریس آن وجود ندارد. این نتایج برای آموزش معلمان کاربرد دارد.

بازنمایی دستور زبان را می توان به عنوان مهمترین مرحله در سیستم های پردازش زبان طبیعی به شمار آورد. گرامرهای به کار رفته در این سیستم ها عموما گرامرهای مبتنی بر واحد یا ساختاری می باشند که می کوشند جمله را با تجزیه به واحدهای کوچک تر تحلیل نمایند. دیدگاه های متفاوتی برای این کار وجود دارد که گرامر پیوندی به عنوان یکی از آن ها مبنا را بر ایجاد پیوندهایی بین کلمات قرار می دهد و به همین دلیل گرامر لغوی نامیده می شود. این گرامر برای زبان های متعددی ارزیابی شده و بررسی نحوه عملکرد آن ها برای زبان فارسی برای اولین بار هدف این مقاله است. در این تحقیق خواهیم کوشید با شروع از روابط اصلی و اساسی در زبان فارسی، توسعه کار را مبتنی بر این روابط قرار دهیم و در هر مرحله، تعداد این روابط را افزایش دهیم تا حدی که مجموعه قواعدی برای متون رسمی نوشتاری و ساخت های ابتدایی فراهم آوریم. برای اطمینان از انسجام مجموعه، قواعد در هر مرحله به کمک تقطیع گر گرامر پیوندی و روی یک بستر مناسب آزمایش شده است.

فیلیپس معتقد است به کارگیری مفاهیم دینی توسط مؤمنان، یگانه ابزار برای فهم معنای خدا در بازی زبان دینی است، نه مطابقت با واقعیت خارجی. او بر همین اساس می گوید ادراک حقیقت الهی خارج از نحوة زندگی دینی باعث سقوط به ورطة مغالطة تعالی زبان دینی خواهد شد. لذا نگاه مبتنی بر ترس از عذاب الهی و یا امید به پاداش خداوند را طرد می کند. او با پذیرش درون گرایی، گرامر عشق خداوند را همان باور به خدا می داند که در آن هیچ فریبی راه ندارد و این عشق در رفتار مؤمنان ظهور می یابد. فیلیپس در موضوع گرامر لطف الهی معتقد است، لطف الهی یعنی به همة موجودات به منزلة مظاهر و آثار خداوند نگریسته شود و به آن ها محبت شود. او تعالی خداوند را نیز به معنای پذیرش مخلوق بودن خود و اظهار و تواضع در برابر وی می داند. ازهمین رو دیدگاهش نگاهی تحویل گرایانه تلقی می شود. البته اشکالاتی نیز به نگاه وی مطرح است: الف) میان اطلاق باور به خدا و مفید بودن آن تناقض وجود دارد؛ ب) خدای خالق در تناقض با خدایی است که معلول زندگی متدینان است؛ ج) خلط میان باور با عمل صورت گرفته؛ د) تعارض اطلاق عینیت خدا با وابستگی آن به ذهن؛ ه) نفی تمایز میان معنا و کارکرد در باورهای دینی.

فیلیپس فیلسوف دین ناواقع گراست که منکر واقعیت امور دینی ازجمله «خدا» و «نفس» و «رستاخیز» و... است؛ اما به عنوان یک مسیحی سعی دارد برخلاف نکتۀ ذکرشده، با ارائۀ معنایی جدید از نفس، معنای جاودانگی و خلود آن را به حیات اخلاقی داشتن تحویل ببرد. برهمین اساس، جاودانگی نفس را معادل گذشتن از امیال نفسانی برای وصول به حیات اخلاقی تعریف می کند و خلود آن را به مشارکت انسان در زندگی با خدا معنا می کند و رویکردی عمل گرایانه در مقام تبیین گرامر جاودانگی در پیش می گیرد. این پژوهش نشان داده است در دیدگاه وی به لحاظ معناشناختی، مرز مشخصی میان الحاد و ایمان باقی نمانده است. ازسوی دیگر، مبنای این رویکرد آن است که اخلاق صرفاً مبتنی بر دین است؛ درحالی که عمدۀ نظریات امروزین در حوزۀ فرااَخلاق این نگاه به رابطۀ دین و اخلاق را نفی می کنند. همچنین، مشخص می شود این رویکرد به معنای جاودانگی با نحوۀ زندگی دینی مسیحیان در تعارض است.

پژوهش حاضر به بررسی چگونگی شکل ­ گیری جمله ­ های مجهول در زبان فارسی، بر پایة نظریة پادتقارن­ پویا (Moro, 2000) و با روش کیفی می پردازد تا عامل به وجود آمدن این جمله ها را از دیدگاهی متفاوت مورد بررسی قرار داده و تبیین نماید. در این مقاله نشان داده می شود آن چه­ به ساخت مجهول معروف است، فرآوردة جانبیِ گرهی نقشی، با عنوان گرة جهت با مشخصة [مجهول] است. گرة جهت، یک گروه کُنادی را به عنوان متمم خود انتخاب کرده و مشخصة [ف. تصریفِ] گروهِ فعلی سبک را به صورت مجهول، ارزش دار می­ کند. در صورتی که این گره، با یکی از فعل های شدن، گشتن، آمدن و رفتن، پُر شده باشد؛ فعل به صورت اسم مفعول بازنمود می­ یابد. بر این مبنا، فعل «شدن» نمی­ تواند عامل مؤثری در شکل­ گیری یا عدمِ شکل­ گیری جمله های مجهول به شمار آید، بلکه این فعل، صرفاً یک نمود آوایی است برای گرهی نقشی با مشخصة [مجهول]. همچنین با توسل به فرضیة یوتا، نشان می دهیم که حضور کنش گر در جمله های مجهول از آن­ جا ناشی می شود که یگ گروه حرفِ­ تعریف در جایگاه مشخص گر گروه فعلیِ ­ سبک و پیش از ادغام آن گروه فعلی با گروه کُنادی، ادغام شده است.

در این مقاله نشان داده ایم که مساله استخراج با مربی گرامر برای گرامرهای زبان طبیعی، می تواند به عنوان ترکیبی پیچیده از تعداد زیادی مساله انتخاب مدل تعریف شود. مسائل انتخاب مدل به مسائلی گفته می شود که در آن ها میان مدل هایی با پیچیدگی آماری متفاوت تصمیم گیری می شود. برای ارائه مدل مورد نظر، ابتدا یک مدل بیزی از فرایند شناختی انتخاب مدل را معرفی کرده ایم. این مدل مساله انتخاب مدل را با تطابق بیشتر با رفتار انسان حل می کند. سپس با استفاده از تعمیم یافته مدل بیزی، که فرایند دریکله است، به همراه مفهوم گرامرهای مبتنی بر سابقه، یک مدل بیزی مبتنی بر سابقه برای استخراج با مربی گرامر ارائه کرده ایم. نتایج آزمایشی که با این مدل روی یک پیکره استاندارد برای زبان انگلیسی صورت گرفته است، در مقایسه با مدل مرجع طبق معیار F1 به مقدار 9.1% پیشرفت نشان می دهد.